کشتار شنیع گونه در معرض خطر برای مصرف خوراکی

دیده بان حقوق حیوانات: سنجاب ایرانی یکی از زیستمندان با ارزش جنگل­های بلوط زاگرس می­باشد که در طول هزاران سال با اکوسیستم این ناحیه همزیستی ایجاد کرده است و با پنهان کردن دانه­ های بلوط در زیر خاک، شکاف سنگ­ها و سوراخ درختان نقش اساسی در زادآوری جنگل­های بلوط دارد. سنجاب ایرانی را می­توان به عنوان گونه کلیدی جنگل­های زاگرس دانست. زیرا علاوه بر نقش آن در زادآوری جنگل­های بلوط، طعمه بسیاری از پستانداران و پرندگان شکاری به حساب می­آید که با منقرض شدن این گونه زنجیره غذایی اکوسیستم این جنگل­ها که در سرتاسر زاگرس کشیده شده­اند دچار اختلال می­گردد.

متاسفانه امروزه به دلایلی که می­توان آن­ها را به طور مستقیم به انسان مرتبط دانست، جمعیت سنجاب ایرانی در جنگل­های بلوط زاگرس در معرض تهدید می­باشد. تخریب زیستگاه، صید و زنده­ گیری سنجاب از دلایل عمده تهدید این گونه زیبا و با ارزش می­باشد.

گفته می شود در جنگل­های شهرستانهای مریوان و بانه هر ساله در فصول پاییز و زمستان تعداد زیادی از سنجاب­ها جهت مصرف غذایی شکار می­شوند. همچنین گفته می شود تعداد سنجاب­های شکار شده طی دو فصل پاییز و زمستان تا ۴۰۰ عدد سنجاب نیز می­رسد. این آمار تایید نشده فقط مختص به یک روستا می­باشد.

با احتساب تمامی روستاهایی که در آن­ها شکار سنجاب صورت می­گیرد سالانه تعداد زیادی سنجاب ایرانی شکار می­شوند که جمعیت این گونه را به شدت در معرض تهدید قرار می­دهد. این امر علی رغم تلاشهای نهادهای زیست محیطی کشور ضرورت انجام فعالیت­های فرهنگی و پیشگیرانه جهت حفظ جمعیت پایدار سنجاب ایرانی را ملزوم می­کند.

مردم بومی و روستایی ساکن در جنگل­های شهرستانهای بانه و مریوان عمدتا مشغول به فعالیت­های کشاورزی و دامداری سنتی می­باشند و در فصول پاییز و زمستان عمدتا بیکار می­باشند. شکار سنجاب نیز تنها در همین دو فصل یعنی فصول پاییز و زمستان صورت می­گیرد. یعنی فصولی که مردم بومی بیکار و خانه نشین می­باشند.

هرچند که شکار سنجاب توسط مردم بومی عمدتا جهت مصرف غذایی می­باشد اما می­توان دلیل عمده شکار را سرگرمی دانست. به عبارتی مردم بومی اوقات بیکاری خود را با شکار کردن سنجاب به عنوان سرگرمی مهیج سپری می­کنند.