سرانجام آن روز فرا خواهد رسید که  بدنم بر روی ملافه  که به دقت زیر چهار گوشه تشکی  تا شده ، در بیمارستانی پر سر و صدا و مملو از زندگان و محتضران قرار خواهد گرفت .
در لحظه ای سرنوشت ساز ، پزشکی تشخیص خواهد داد که مغزم از کار افتاده و زندگی ام از هر نظر به پایان رسیده است .
زمانی که این اتفاق رخ داد ، تلاش نکنید تا با استفاده  از دستگاه ، حیات تصنعی را به جانم بدمید و آن تشک را بستر مرگم ننامید ، بگذارید نام آن تشک ، بستر زندگی باشد و اجازه دهید که بدنم از روی آن  جدا شود و به یاری دیگران بشتابد تا آنها را به سوی زندگی پر ثمری رهنمون سازد .
بینایی ام را  به مردی بدهید که هرگز طلوع خورشید ، صورت یک کودک یا درخشش  عشق در چشمان یک زن را ندیده است .
قلبم را به شخصی بدهید که قلب خودش جز روزهای بی پایان  آکنده از درد و رنج هیچ به خود ندیده است .
خونم را به نو جوانی  بدهید که او را از میان تکه پاره های اتوموبیلش بیرون کشیده اند ، شاید که زنده بماند  و بازی کردن نوه هایش را به چشم خود ببیند .
کلیه هایم را به کسی بدهید که زندگی اش به دستگاه متکی است  تا از دست دیالیز هفتگی خلاص   بشود .
تمامی استخوان ها ، عضلات ، بافت ها و عصب های بدنم را جدا کرده  و راهی پیدا کنید  تا به کودکی  فلج قدرت راه رفتن عطا کنید .
تمامی گوشه های مغزم را کشف کنید . اگر لازم شد ، سلول هایم را بردارید و آنها را  تکثیر کنید ، باشد که روزی کودکی لال  به خاطر اصابت توپ روی چوب بیس بال فریاد بزند  و دختری ناشنوا  صدای فرود آمدن قطرات باران  بر شیشه پنجره اتاقش  را بشنود .
 هر آنچه که از من باقی می ماند ، بسوزانید  و خاکسترم را به دست باد  بسپارید  تا به رشد گلها  کمکی بکند  .
اگر لازم شد که چیزی را دفن کنید ، بگذارید که آنها خطا هایم باشند  و ضعف هایم و تمامی ظلم هایی  که در حق همنوعان  خویش کردم .
گناهانم را به شیطان بدهید ، روحم را به خدا بسپارید .
اگر بر حسب اتفاق ، خواستید یادی از من بکنید ، با انجام کاری خیر خواهانه  یا به زبان آوردن کلامی  محبت آمیز  برای کسی که نیازمند شماست  ، یادم کنید .
اگر تمامی آنچه را که از شما خواستم ، انجام بدهید ، تا ابدیت خواهم زیست .